Η Οθωμανική Αυτοκρατορία στο β' μισό του 16ου αιώνα
Ο 16ος αιώνας έχει χαρακτηριστεί ως ο “χρυσός αιώνας” της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι ο αιώνας της πλήρους εδαφικής της εξάπλωσης που (για σύντομα, είναι αλήθεια, διαστήματα) έκανε τη Μεσόγειο μια “οθωμανική λίμνη” και χαρακτηρίστηκε από την (αμφιλεγόμενη) pax ottomanica στα πρότυπα της pax romana. Στο θρόνο της Αυτοκρατορίας ανέβηκαν χαρισματικοί σουλτάνοι, όπως ο Σελίμ Α' και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής. Με το θάνατό του το 1566 η αυτοκρατορία πέρασε στα λιγότερο ικανά χέρια του Σελίμ Β', ο οποίος ωστόσο φρόντισε να κάνει κάποιες επεκτατικές κινήσεις για να εξασφαλίσει και γόητρο αλλά και τους απαραίτητους πόρους για τη διατήρηση του τεράστιου στρατού αλλά και του διοικητικού γραφειοκρατικού μηχανισμού στο οποίο στηριζόταν το οθωμανικό κράτος.
Την περίοδο αυτή επίσης μεγάλο μέρος της άσκησης εξουσίας περνά στα χέρια των Βεζίρηδων, αρχής γενομένης από τον Μεχμέτ Σοκολλού Πασά. Ο Σέρβος αυτός στην καταγωγή βεζίρης κατόρθωσε να κλείσει μια σημαντική συνθήκη ειρήνης με τον Αμβούργο μονάρχη Μαξιμιλιανό Β', με την οποία, μεταξύ άλλων, παραχωρούνταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία η Μολδαβία και η Βλαχία. Μια μεγαλεπήβολη εκστρατεία στη Ρωσία, που αποσκοπούσε στο να ενώσει το Βόλγα και τον Ντον με κανάλι, απέτυχε. Αντίθετα, η εκστρατεία στην Αραβία και την Υεμένη στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία, δίνοντας στους Οθωμανούς, εκτός από νέα εδάφη, και ιδιαίτερο γόητρο, αφού η Μέκκα και η Μεδίνα εντάχθηκαν πια στην οθωμανική επικράτεια. Σημαντικότατη όμως από πολιτικής και στρατιωτικής άποψης ήταν η κατάληψη της Κύπρου από του Βενετούς, γεγονός που καθιστούσε τους Οθωμανούς σχεδόν απόλυτους κυρίαρχους στην ανατολική Μεσόγειο.